پست مجدد به درخواست زهرا جان
شاعر خودمان به سبک شعر نو
تو را من چشم در راهم ...
پس کجایی پس کجایی؟؟
بر سر کوی نگاهت
نَه صبر ایوبی توان کرد
پس کجایی پس کجایی؟؟
این دلم تابی ندارد
همدم و یاری ندارد
پس کجایی؟پس کجایی؟
همدم و یارم شمایید...
پس کجایی؟پس کجایی؟
چشم تر خواهی برایم؟؟
ورنه این نیست
پس کجایی؟پس کجایی؟
این دلم شوریده حال است
این توان،طاقت ندارد
پس کجایی ؟پس کجایی؟
ای که نورت سرمه ی چشمان ماست
ای که رویت دیده ی اُمّیدِ ماست
پس کجایی؟پس کجایی؟
گشته ام سوی جمی از بی کران...
آغاز راهی بر روانه....
سوی این خاک کرانه...
سائل این خانه ام کن...
صاحبا ! بقیّة الله...
قاصد روزان ابری داروَگ
کی میرسد باران؟
ماءٍ مَعین،
ماءً فراتا؟
بس که گفتم
پس کجایی،پس کجایی
واژه ها سرآمدند از بی صدایی
صاحب الامر معین را
از پی نام جمیلش
نادی اند و منتظَر
منتظَر از دست او
واژه ی حصر بدو!
بی صدا فریاد کن از بی صدایی:
یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور
آید آن نور الهی غم مخور
قطعیت دارد آن بازگشت نور و نور
غم مخور...
آید آن آمدن آمدنی...غم مخور...
پس توکَّل بر خدای حق و نور...
بطلب آمدن آن نور و نور...
پ.ن :واژه ی "جمی از بی کران" شما رو به یاد چه کلمه ای می اندازه؟!
زهرا