برام جای سواله...
چرا چیزایی که ما میخوایم و دوست داریم اتفاق بیفتن ، با حکمت خدا سازگاری ندارن؟!!!!!!
چرا خیر و صلاح مون توی چیزیه که ازونا خوشمون نمیاد؟!
مثل غذاهایی میمونن که خیلیییییی بدمزه ان ولی برای سلامتی مون مفیدن...
مثل داروهایی ان که دکترها برای سلامتی مون مینویسن...تلخِ تلخ...
خدایا چرا دلمو میشکنی؟!
چرا مارو به چیزایی که قسمت مون نیست وابسته میکنی؟!!!!!!!!!!!!!!!
دیشب یکی از دوستانی که فقط یه بار اونم ریاضی دو باهاش کلاس داشتم و درحد جزوه گرفتن باهاش آشنا بودم به تلگرام مامان پیام داده بود که یکی از پسرا توی یکی از گروه ها بهش پیام داده که من میخوام با خانوم فلانی و خانواده اش آشنا بشم.
.
دوستم هم منو به فامیلی نمیشناخت...اصلا همدیگه رو کلا نمیشناسیم...میگه بهش گفتم من خانوم فلانی رو نمیشناسم...ولی پسره گفت چرا میشناسیش! اسمش حدیثه است!!
.
دختره دیشب بهم گفت که چیکار کنم؟ چی بگم؟!
منم فضولی ام گل کرد و ازش پرسیدم اسمش چیه؟ ورودی چنده؟!
.
تا اینکه توی پی ام بعدی دوستم متوجه شدم که پسر بیشعوووووووووووووووووووووووور فقط قصد دوستی داشت... حتی اسمشم به دوستم گفت که بهم نگه...فقط بهش گفته بود که گرایش خانوم فلانی چیه که من درسامو باهاش ترم بعد بردارم باهم حرف بزنیم!!!!
.
برای جامعه ی مهندسان متاسفم که در کنار بچه درس خونا و باشعور ها ، این حجم از بی شعور ها هم وجود دارن که جارو برای بقیه تنگ کردن...
.
حتی به چادری ها هم دیگه توی دانشگاه رحم نمیکنن...
.
فقط میتونم سکوت کنم...
.
چون تا صبح اعصابم خورد بود...
بهتره باطن زندگی خودتو با ظاهر زندگی دیگران مقایسه نکنی...
.
تو، خودتی...
اونا، اونا هستن!
.
پس خودت باش و نه کس دیگه!
دیدین یه موقع هایی دختربچه ها یه گوشه کز میکنن و لباشونو ورمیچینن و بغض میکنن و میگن:
"هیشکی منو دوس نداره"
؟!
الآن اینجوریم من...
چه اشکالی داره گاهی وقتا با اینکه سنت بیشتر شده یه گوشه کز کنی زانوهاتو بغل بگیری و این جمله رو بگی؟!
حتی اونایی هم که ادعا دارن ، اونا هم طبل تو خالی ان...
خیلی هاشون "فکر میکنن" که دوستت دارن...
.
به مرحله ای توی زندگیم رسیدم که منم دیگه کسی رو دوست ندارم...
.
حس غریبیه...
.
ادما خیلی تنهان...خیلی
هو الحق
مدت ها بود که فکر میکردم این ذهن به جایی تعلق داره که خیلی از مسائل گواه اونه...
این "مدت ها" که میگم ، منظورم یه دوره ی طولانیه...یه زمانی حدود 5 ساااال!
از زمانی که من دوم دبیرستان بودم...یعنی از دوازدهم بهمن سال 1391!
مدتی قبل شخصی که بسیااااااااااااااار پسر خوبی بود و حتی فوق العاده توی لینکدین پیام دادن که میخوان به همراه خانواده به خواستگاری بیان...
اون آقا انقدر خوب بودن که مورد فوق العاده ای محسوب میشدن...
اما من دلم نبود... اما من نه آمادگیشو داشتم و نه قصدشو... مدت ها هم فکر کردم..شب و روز و حتی تصور کردم... اما نشد...
با این و اون حرف زدم ...نظرات مثبت بود اما من دلم نبود...
خب آدم باید دلش باشه دیگه...
.
سعی کردم دور شم...خیلی دور...باهاشون حرف نزنم تا این جدایی راحت تر بشه...برای من حرف زدن آسون بود...
اما بستن وبلاگی که هرروز توش مطلب مینوشتم...یا حتی پست گذاشتن توی اینستاگرامی که هر روز توش پست میذاشتم و تعدادش رو به حداقل رسوندم برای منم سخت بود...
.
مدام فکر میکردم چجوری باید به این جوان خوش قلب و با ایمان و بسیااااااااااااار با اخلاق بگم حقیقت رو؟
.
اینکه من به دلم نمیشه ، به خاطر اینه که من لیاقت ندارم نه به خاطر اینکه شرایط اون آقا مساعد نیست...
.
وگرنه روزی که دست خداست...
.
از خدا میخوام که هرچی خیره پیش بیاد...
.
و اون آقا از دست من دلخور و ناراحت نباشن...
.
و امیدوارم به قدری خوشبخت و سعادتمند بشن که هرگززززززززززز حتی منو به یاد نیارن و اگر هم آ/وردن از ته قلب به این اشتباه بخندن...
.
یاعلی
اصلا چه خوبه که آدم توی لاک تنهایی خودش فرو بره و به مرد و زن اعتماد نکنه...
.
نه وابسته کسی باشه و نه کسی رو دوست داشته باشه...
.
خیلی خوبه اگر فقط و فقط خودت رو و خانواده ات رو دوست داشته باشی...
جدی میگم...
.
این بهترین نوع دوست داشتنه...
.
اصلا آدما دوست داشتنی نیستن...حتی خودم...
.
خیلی وقتا خیلی چیزا فقط یه تلقینه...اگر خوب فکر کنی میبینی که واقعا طرف دوست داشتنی هم نیست ولی انقدر به خودمون تلقین کردیم که چقدر خوبه و چقدر فلانه و چقدر بهمانه ، فکر میکنیم دوست داشتنیه و حتی فکر میکنیم که دوستش داریم...
.
به قول استاد اندیشه مون ، سخت ترین نوع جهل اینه که نفهمی جهل داری و یه پرده ای روی مجهولت رو پوشونده باشه...
.
به قول معروف :
آن کس که نداند و بداند که نداند
لنگان خرک خویش به منزل برساند
آن کس که نداند و نداند که نداند
در جهل مرکب ابدالدهر بماند
.
باور میکنم که زندگی اکثریت قریب بالاتفاق ما ، تلقینیه...
.
فکر میکنیم که فلانیم...در حالی که ما متوهمیم...
.
فقط میتونم خیلی صمیمی یه سیلی بزنم به صورتم و عتاب آلوده توی آینه به خودم بگم:
خاک تو سرت حدیثه!
.
پ.ن: گفته بودم تنها زندگی کردن رو تا سالها ترجیح میدم به خیلی چیزا؟!!
میدونی؟!
نمیتونم با آدمایی که اطرافم دیدم و باهاشون همکلام شدم ، مقایسه ات کنم...
.
عجیبه به نظرم...
.
مثلا من ازونایی که باهاشون همکلام شدم، خیلی خوشم میومد...پرستیژشون و...
.
ولی انگار نه!
.
این وسط یه چیزی فرق میکنه...
.
حماقت نکن دختر...
😉
.
خیلیا ارزش اون توجهی که تو از خودت نشون میدی رو ندارن...
خسته شدن اونجایی خوب نیست که ندونیم کی، کجا و چطوری اتفاق افتاده! انگار که وسط یک مسابقه باختن خودمون رو اعلام کرده باشیم، تلخ و دردناکه. هم برای خودمون و هم برای اطرافیانمون. قبوله که یک وقتهایی اتفاق میفته. روزهایی که فکر می کنیم پس نتیجه ی این همه دویدن هامون چی میشه! پس کی میرسیم به چیزهای خوب! به حس های خوب! اما این رو برات بگم آدم رنگی جان؛ همیشه عاشق آغاز کردن ها باش! مهم این نیست که ما کی میرسیم و چقدر از آرزوهامون واقعی میشن مهم همه تجربه ها و حس های خوبی هست که وسط کارهامون بدست میاریم ❤️
.
خسته نشو!
پر قدرت ادامه بده...
اصلا سردرگمی یعنی چی دختر؟!!
.
بخند و ادامه بده☺😉
ای واژه ی بی معنی
رویایی بی تعبیر
آغاز ترین پایان
آزادترین تقدیر
از قلب تو می روید
نبض غزلی تازه
پنهان شده ای در من
گمنام پر آوازه
تو سایه ی خورشیدی
تو بوسه ی در بحران
تو دلهره ای آرام
مهتابِ تر از باران
آرامش طوفانی
می سازی و ویرانم
رسوایی راز آلود
می پوشی و عریانم
من حادثه بر دوشم
من عشق نمی دانم
در هیچ تمامم کن
تا زنده شود جانم
ای واژه ی بی معنی
رویایی بی تعبیر
آغاز ترین پایان
آزادترین تقدیر
من را تو به خود خواندی
معشوقه ی ناخوانده
دل را به ازل بسپار
یک دم به ابد مانــــــــده
"افشین یداللهی"
حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد
پ.ن: این بیت شعر رو خیلی دوست دارم...چهارساله که دوستش دارم...
به خواهرم میگم : این شعر قشنگه؟
میگه: چون توش "حدیث" داره قشنگه :)
.
اصلا مخاطب خاص نداره...
فقط چون صرفا قشنگه گذاشتمش
چرا انقدر با همه فرق میکنی؟!
.
برام جای سواله...
.
خیلی فکر کردم...
خیلی...
.
خیلی سخته برام...
.
خیلـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی می ترسم...
.
ترسی که نمیدونم میتونم مهارش کنم یا نه...
.
خیلی سخته
.چرا تصمیم گیری انقدر سخته؟!
دوباره ستون فقراتم درد گرفت🙈😅
.
از اون وقتی که سال دوم دبیرستان بودم و اواخر اسفند ماه بود و من سوار تاب شده بودم ، و با صدای بلند شعر تیتراژ شب دهم سروده ی افشین یداللهی رو میخوندم ، زمان زیادی میگذره...
.
انقدر غرق در زیبایی شعر شده بودم که سرعت تاب خیلی خیلی زیاد شد و منم خیلی رفتم بالا و تاب انقدر رفت بالا که برعکس شد و برگشت...و من پرت شدم و سرم خورد به سکو😱
.
یادمه همه جا ییهویی تاریک شد و من نمیتونستم نفس بکشم...
نمیتونستم😭
.
ولی دیدم الآنه که بمیرم چون اکسیژن بهم نمیرسید...انقدر داد زدم تا نفسم در اومد...😊
.
بعد از اون موقع تا الآن ستون فقراتم درد میکنه...دکتر هم رفتما...وای گفت هیچی نیست...چرت و پرت میگفت...وگرنه چرا من تا الآن خوب نشدم؟!
.
حتی زیاد که میشینم خیلی کمرم درد میگیره😢
.
ولی بعدش می ایستم و خوب میشم😊
.
خدایا به خاطر همه چی شکرت😊
یه حسی بهم میگه باید اون خوی لجبازی گری و کُری خونی ام رو بیدار کنم...
چون بوی جنگ میاد :))
.
اصلا از یه ساعتی به بعد ، یه حس وحشتناکی اومد سراغم که انگاری تازه بیدار شده...
.
آررره؟!!
اینجوریاست؟!!!
..
باااشه...
بااااااااااااااشه...
.
اصلا مهم نیست که...
.
حالا میبینیم...
میبینییییییییییییم
.
این خط ...این نشون :)
.
:)))
.
اصلا انتظار نداشتم...
;)
.
نه!
اشتباه نکن!
اسم اینکار خودخواهی نیست...
نمیدونم شایدم باشه...
شاید من انقدر خودخواهم که وقتی میبینم ناراحتی کسی یا گروهی انقدر منو اذیت میکنه که نمیتونم هیچ کاری انجام بدم و فقط گریه میکنم و زندگی برام نمیمونه ، خودخواهی ام نمیذاره چنین اتفاقی دوباره برام بیفته...
نمیتونم اجازه بدم کسی ناراحت بشه...و باعث و بانی این ناراحتی من باشم...
.
واقعا نمیتونم...
.
یااباصالح المهدی ادرکنی...
.
باور کنید فکر من این روزا فقط درسمه...
.
و نمیخوام به چیز دیگه ای فکر کنم...
.
به هیچی...
دیگه ادعای کسی برام مهم نیست...
.
زندگی هامون شده سراسر ادعا...
.
خجالت آوره...
خب وقتی نمیتونی بگو نمیتونم...چرا ادعا میکنی؟!!
