اصلا چه خوبه که آدم توی لاک تنهایی خودش فرو بره و به مرد و زن اعتماد نکنه...
.
نه وابسته کسی باشه و نه کسی رو دوست داشته باشه...
.
خیلی خوبه اگر فقط و فقط خودت رو و خانواده ات رو دوست داشته باشی...
جدی میگم...
.
این بهترین نوع دوست داشتنه...
.
اصلا آدما دوست داشتنی نیستن...حتی خودم...
.
خیلی وقتا خیلی چیزا فقط یه تلقینه...اگر خوب فکر کنی میبینی که واقعا طرف دوست داشتنی هم نیست ولی انقدر به خودمون تلقین کردیم که چقدر خوبه و چقدر فلانه و چقدر بهمانه ، فکر میکنیم دوست داشتنیه و حتی فکر میکنیم که دوستش داریم...
.
به قول استاد اندیشه مون ، سخت ترین نوع جهل اینه که نفهمی جهل داری و یه پرده ای روی مجهولت رو پوشونده باشه...
.
به قول معروف :
آن کس که نداند و بداند که نداند
لنگان خرک خویش به منزل برساند
آن کس که نداند و نداند که نداند
در جهل مرکب ابدالدهر بماند
.
باور میکنم که زندگی اکثریت قریب بالاتفاق ما ، تلقینیه...
.
فکر میکنیم که فلانیم...در حالی که ما متوهمیم...
.
فقط میتونم خیلی صمیمی یه سیلی بزنم به صورتم و عتاب آلوده توی آینه به خودم بگم:
خاک تو سرت حدیثه!
.
پ.ن: گفته بودم تنها زندگی کردن رو تا سالها ترجیح میدم به خیلی چیزا؟!!
مسیحای جوانمرد